با من.. بدون من..

آخرش همیشه به جایی میرسی که برمی گردی بشت سرت رو که می بینی  می فهمی کل زندگیت رو ریدی عملا.

رفیق ها که قربونشون برم هیچ کدوم اون موقعی که باید باشن نیستن. همیشه وقتایی که بغض داره خفه ات میکنه سرشون به هزار جا گرمه. میان تو زندگیت میشن تنها راز دارت، عزیزترینت بعد یه روز مث ** سرشون رو می ندازن زیر از زندگیت گورشونو گم میکنن.

یه زمانایی میشه که هر روزت گریه و اشکه با خودت میگی این اشکا تموم بشن راحت میشم. عمق فاجعه رو وقتی می فهمی که با یه دنیا بغض هم دیگه نتونی اشک بریزی.

ازتون هم توقع درمان ندارم همین که باشین، همین که با خنده هاتون بخندم و زخم هاتونو چسب بزنم برام درمانه.

هرچند اصلا ترجیح میدم همتون گورتونو گم کنید. حداقل وقتی نیستید دلم قرصه که قرار نیست بیاید.

در آخر اینکه لعنت به همتون..

این نبض زندگی بی وقفه می زند
فرقی نمی کند با من.. بدون من.


.

تکرار

حسین پناهی توی شعر " چنین می اندیشم" از مجموعه " سال هاست که مرده ام" میگه:

دردی خاص

درد های عام را علاج می کند،

اما

نقض می شود این کلام

آن جا که یک درد را

به صد زبان می گوییم و می شنویم.

چیز زیادی برای گفتن ندارم؛ راستش حوصله اش رو هم ندارم. اما وقتی به زندگیت نگاه میکنی می بینی اکثر مشکلات در واقع فقط یه مشکل هستن که به قسمت های مختلفی تقسیم شدن. درد هایی که به هزار تا زبون از خودمون و بقیه شنیدیم. تکرار و تکرار و تکرار. و حتی تکرار خود تکرار!